Οι τελευταίες εξελίξεις στο κυπριακό

    Μετά την διακοπή των εκ του σύνεγγυς συνομιλιών με τους πολλούς γύρους, βρισκόμαστε σήμερα σε διαδικασία απευθείας συνομιλιών. Δυστυχώς όμως οι απευθείας συνομιλίες δεν διεξάγονται μέσα στο σωστότερο πλαίσιο. Οι απευθείας συνομιλίες διεξάγονται στο πλαίσιο της εκτροπής η οποία συντελέστηκε με την απόφαση των 68 και την υιοθέτηση αυτής της απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το καλοκαίρι του 1999 για συζήτηση χωρίς προϋποθέσεις με το περιβόητο «όλα στο τραπέζι». Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι το «όλα στο τραπέζι» σήμαινε ότι θα συζητούνταν όλες οι πτυχές του κυπριακού, γρήγορα αποδείκτηκε λανθασμένη αφού αυτή τη στιγμή ο Ντενκτάς έχει κάθε δικαίωμα να θέτει τις παραδεκτές διχοτομικές του θέσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, οι οποίες βρίσκονται εκτός ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του συμφωνημένου πλαισίου λύσης μέσα από τις συμφωνίες ψηλού επιπέδου του 1977 και 1979, χωρίς κανένα πρόβλημα. Και αυτό πράττει μέχρι σήμερα στις συνομιλίες χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος.

    Παράλληλα οι συνομιλίες διεξάγονται στη συνέχεια της απαράδεχτης δήλωσης του Γ.Γ. του ΟΗΕ της 12ης του Σεπτέμβρη του 2000, με την οποία γινόταν προσπάθεια εξίσωσης των «δύο οντοτήτων» στην Κύπρο. Αυτή η πολύ επικίνδυνη εξέλιξη ενθαρρύνει το Ντενκτάς να παραμένει αδιάλλακτος και δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για αναγνώριση ή υποδοχή (acknowledgement) του ψευδοκράτους.

    Παρά τις πιο πάνω διολισθήσεις, για τις οποίες σοβαρές είναι οι ευθύνες του Προέδρου Κληρίδη, είναι ξεκάθαρο ότι η δική μας πλευρά, ως η πλευρά που επιδιώκει τη λύση και την επανένωση και με δεδομένο ότι διασφαλίστηκε η διεξαγωγή των συνομιλιών στα πλαίσια του ΟΗΕ, δεν μπορούσε παρά να προσέλθει στις συνομιλίες με πνεύμα συνδιαλλαγής, αλλά ελπίζουμε και με εμμονή στις βασικές αρχές λύσεως του κυπριακού (ένα κράτος, μία κυριαρχία, μία διεθνής προσωπικότητα και ιθαγένεια, διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων).

    Δυστυχώς σήμερα δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για κάμψη της τουρκικής αδιαλλαξίας στο Κυπριακό. Αυτή μας η απαισιοδοξία είναι αποτέλεσμα κάποιων συγκεκριμένων εκτιμήσεων:

    α) Η Τουρκία και ο Ντενκτάς συνεχίζουν την ίδια απαράδεκτη πολιτική για εδραίωση των δεδομένων που δημιουργήθηκαν μετά το φασιστικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη εισβολή του 1974.

    β) Η περιβόητη «Νέα Τάξη» η οποία έχει οικοδομηθεί διεθνώς με την παντοκρατορία των Αμερικανών, συγκαλύπτει την τουρκική αδιαλλαξία με αποτέλεσμα να μην ασκούνται οι πιέσεις εκείνες οι οποίες θα ήταν δυνατό να αλλάξουν τη στάση της Άγκυρας και του Ντενκτάς.

    γ) Πέρα από τους δύο βασικούς πιο πάνω παράγοντες υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας ο οποίος έχει ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Ο παράγοντας αυτός είναι η δική μας στάση και οι δικοί μας χειρισμοί. Αυτός ο παράγοντας θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα γιατί είναι αυτός που εμείς ελέγχουμε άμεσα.

    Δυστυχώς εδώ και 9 περίπου χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής ακροβατισμών στο κυπριακό, η οποία έχει βοηθήσει στη διολίσθηση του κυπριακού. Από το περιβόητο «ενταφιασμό των Ιδεών Γκάλι» για ψηφοθηρικούς σκοπούς το 1993, μιας θετικής και συνολικής προσέγγισης για τη λύση του κυπριακού παρά τις επιμέρους αδυναμίες, στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του '93 που περιείχαν στοιχεία αναγνώρισης του ψευδοκράτους, στις άτυπες και μυστικές συνομιλίες, τα φοβερά επικίνδυνα παζαρέματα της κυριαρχίας του τύπου «τη συζητώ αλλά δεν τη διαπραγματεύομαι», στις 6 προϋποθέσεις για την έναρξη των συνομιλιών, στους ψευδοπαλληκαρισμούς για σκοπούς ψηφοθηρίας του δόγματος «το οποίο μπορούσε να γίνει και επιθετικό», στο φιάσκο των S300 και τελικά στις συνομιλίες με το «όλα στο τραπέζι».

    Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η πολιτική δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και να αφήνει τη δική μας πλευρά συνεχώς εκτεθειμένη.

Στοχοπροσήλωση και διεκδίκηση: Ομοσπονδία η μόνη λύση

    Μέσα στο σημερινό πλαίσιο, όπου οι φωνές και οι πιέσεις για αποδοχή (acknowledgement) του ψευδοκράτους εντείνονται και διάφοροι εξυφαίνουν σχέδια για λύση μεταξύ ομοσπονδίας (θέση ε/κ πλευράς) και της διχοτομικής συνομοσπονδίας (θέση Ντενκτάς και Άγκυρας), η μόνη δική μας επιλογή είναι η στοχοπροσήλωση και διεκδίκηση των στόχων μας, με εμμονή σε αρχές και εμμένοντας στο στρατηγικό στόχο που ομόφωνα το Εθνικό Συμβούλιο αλλά και η ελληνική κυβέρνηση έχουν χαράξει για επανένωση της Κύπρου με τη λύση της Ομοσπονδίας.

    Η Ομοσπονδία είναι σήμερα η μόνη εφικτή λύση η οποία μπορεί:

• Να διασφαλίσει την ενότητα του κράτους και του λαού της Κύπρου, διασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες.

• Η ομοσπονδία στηρίζεται σχεδόν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο και από τις εκάστοτε Ελληνικές Κυβερνήσεις και αποτελεί τη βάση λύσης με τις αποφάσεις υψηλού επιπέδου το 1977 και 1979,αλλά και έχει υιοθετηθεί ως η επιδιωκόμενη λύση από τη διε­θνή κοινότητα όπως ξεκάθαρα αναφέρουν τα διάφορα ψηφί­σματα του ΟΗΕ, τα οποία συχνά πυκνά σωστά επικαλούμαστε.

    Δυστυχώς στο φοιτητικό χώρο, αυτό που θεωρείται αυτονόητο (η στήριξη δηλαδή με όλα τα μέσα της επιδιωκόμενης λύσης από τη δική μας πλευρά) δεν είναι και τόσο αυτονόητο. Εκτός από την Προοδευτική, όλες οι άλλες παρατάξεις είτε αντιπαλεύουν ανοιχτά τη λύση της Ομοσπον­δίας είτε παίζουν κρυφτούλι χωρίς να τοποθετούνται ξεκάθα­ρα για ψηφοθηρικούς λόγους. Παρασυρόμενες και συρόμενες από ακροδεξιά, φασιστικά στοι­χεία εναντιώνονται στη μόνη λύση που μπορεί να επανενώσει την Κύπρο, χρησιμοποιώντας συχνά την επιχειρηματολογία Ντενκτάς για το πως θα είναι η λύση.

    ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΚΙΣΟΣ, ΕΔΗ όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις από το 74 και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις έχουν όλοι λάθος και έχουν δίκιο κάποια εθνικιστικά και ακροδεξιά στοιχεία για τη λύση της Ομοσπονδίας;

    Όσοι αντιπαλεύουν τη λύση της ομοσπονδίας σήμερα, συνειδητά ή ασυνείδητα, μας εξωθούν στη διχοτόμηση, είτε αυτή ονομάζεται διπλή ένωση, είτε λύση δύο κρατών και συνομοσπονδία.

    Μπροστά στο ψευδοδίλημμα Ομοσπονδία ή διχοτόμηση, επιλέγουμε αβίαστα Ομοσπονδία, τη μόνη λύση που μπορεί να επανενώσει την Κύπρο μας και το λαό μας.

Επαναπροσέγγιση: Αναγκαία συνθήκη για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού

    Το κυπριακό πρόβλημα είναι ασφαλώς πρόβλημα εισβολής και κατοχής, παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Όμως το Κυπριακό έχει και την εσωτερική του πτυχή. Η ανάπτυξη του εθνικισμού - σοβινισμού και στις δύο κοινότητες, οι διακοινοτικές συγκρούσεις και ο βίαιος διαχωρισμός του λαού μας το 1974 έχουν δημιουργήσει καχυποψία και φοβία σε Κύπριους και από τις δυο κοινότητες.

    Η σωστή, προσεγμένη και πολιτικοποιημένη επαναπροσέγγιση μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, να μας υπενθυμίσει τις ευτυχισμένες μέρες της ειρηνικής συμ­βίωσης και να δημιουργήσει μια δυνατή βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί η επανένωση και η συμβίωση μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.

Μόνο η επαναπροσέγγιση:

• Μπορεί να διαλύσει τους θανάσιμους κινδύνους του εθνικισμού και του σοβινισμού

• Μπορεί να δημιουργήσει μια στερεή βάση για μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού και να στηρίξει στη συνέ­χεια τη λειτουργικότητα της λύσης

• Ενδυναμώνει τις φωνές των προο­δευτικών Τουρκοκυπρίων που παλεύουν μαζί μας για την επανένωση της Κύπρου.

• Αποδέχεται τον άνθρωπο ως Άνθρωπο, αναγνωρίζει και ανέχεται τη διαφορετικότητα του και θέτει τις βάσεις για μια σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία, με σεβασμό στις εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες του κάθε πολίτη.

• Απαντα στα ψευδοεπιχειρήματα του Ντενκτάς ότι δήθεν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί.

Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΠΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΡΘΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ. Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΠΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΠΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΚΠΕΦΡΑΣΜΕΝΗ ΘΕΣΗ. Η ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΠΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ - ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΥΠΟΘΕΣΗ.

    Δυστυχώς και στην περίπτωση της πολιτικής της επαναπροσέγγισης ισχύει ότι και με την επιλογή της λύσης της Ομοσπονδίας:

    Καμία παράταξη εκτός από την Προοδευτική δεν έχει την τόλμη να στηρίξει ανοικτά μια πολιτική την οποία υποστηρίζει η πολιτική ηγεσία του τόπου και η ελληνική κυβέρνηση.